Ovog petka, 02. oktobra, na repertoaru Beogradske filharmonije, pod vođstvom mladog dirigenta Joela Gamzua, našla se Malerova Peta simfonija. Rad na ovom petostavačnom ciklusu odvijao se tokom 1901. i 1902. godine, a simfonija koja je nastala kao proizvod tog rada u sebi nosi ideju borbe sadržane unutar dualizma života (ili ljubavi?) i smrti. To se ogleda u ukupnoj dramaturgiji simfonije, koja počinje posmrtnim maršom, čija atmosfera zahvata prva dva stava. Nakon njih, sledi skerco, koji nas naizgled vodi u svet ovozemljskih radosti. Najduži stav simfonije i najduži skerco koji je Maler ikada napisao, bazira se na dva plesa, to jest, ako bismo ih izjednačili, dva valcera. Jedan je austrijski, nalik lendleru, uz evociranje folklornih motiva tog područja, a drugi francuski, svedenog zvuka, elegantan i prefinjen. Četvrti i najpoznatiji stav ove simfonije, Adađeto, jeste upravo direktna izjava ljubavi, upućena Almi Šindler, koja je ne dugo potom postala i njegova supruga. Lirska atmosfera ovog stava je najpre naglašena orkestarskom bojom (ovo je jedini stav u kome ne učestvuje ceo simfonijski orkestar, već samo gudački instrumenti i harfa), kao i mirnim, kontemplativnim zvukom koji traje tokom čitavog stava i na njega se nadovezuje finalni stav. Pastoralni rodno-finale predstavlja, makar trenutnu (ako ne konačnu) pobedu života nad smrću, u kojem kompozitor evocira zvuke iz prirode, kao i zvuke najrazličitijih životnih radosti.

Kada je interpretacija u pitanju, izgleda da je Gamzuova zamisao bila upravo u potenciranju što većeg jaza između navedenih opozita ove simfonije. Kao najupečatljivija karakteristika njegovog izvođenja ostala je specifična orkestarska boja zasnovana na trenju drvenih i limenih duvačkih instrumenata, u čijem je sukobu (zajedno sa ostatkom orkestra) nastao veoma moćan i monumentalan zvuk kakav ovoj simfoniji i priliči.